เมื่อคืนงัดเอาหนังเรื่อง Manhattan (1979) ของ Woody Allen มาดูอีกครั้ง ก็ยังตลก ก็ยังสวยทรงเสน่ห์ ยังเป็นนิยามของคำว่า "Woody Allen" อยู่อย่างไม่เสื่อมคลาย ... พอมาดูตอนนี้เห็นว่า ชีวิตของ Allen ดำเนินไปเหมือนกับเรื่องนี้น่าเสียดายที่ทางเลือกของเขาในชีวิตส่วนตัวยุคหลัง ทำให้คนรุ่นหนึ่งที่เคยเห็นเขาเป็นเสมือนพระเจ้า เป็นคำตอบของยุคสมัย หมดศรัทธาในตัวเขาไปอย่างสิ้นเชิง แต่ถึงยังไง Manhattan ก็ยังเป็นหนังที่สุดยอดมากๆเรื่องหนึ่ง
I just watched Manhattan again last night after all these years. For me, it still encapsulates Woody Allen at his finest hours. It is the reason why I fell in love with New York and Gershwin light years ago.
Watching it again now after seeing how Allen's life unfolded in the recent years is like witnessing a self-fulfilling prophecy in action. It seems, in this case, a variation of "Life imitating Art".
Although Allen had long fallen from Grace and lost his edge with his old followers, Manhattan is still one of my favorite classics.
เอาตอนเปิดฉากของหนังมาแปะไว้ให้คิดถึง ส่วนตัวคิดว่ามันเป็นหนึ่งในการเปิดฉากที่สุดยอดที่สุดเรื่องหนึ่ง
This is one of my favorite openings of all time.
แล้วก็ขอเอาคลิปนี้ที่มีคนทำของซานฟรานฯ ได้สุดยอดมาให้ดูด้วย เจ๋งมากๆ
Also check out this parody that someone did a superb job on San Francisco
