Robert Doisneau: "One should take a photo only when one feels full of love for one's fellow-man."

http://www.onopen.com/sketkaroonkul/07-05-15/2787
ช่างภาพในดวงใจอีกคนหนึ่ง ผู้ถ่ายภาพโปรดภาพนี้ ซึ่งเราตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นเมื่อยี่สิบปีก่อน ไม่ว่าจะกี่ปีๆ ภาพนี้ก็ยังเป็นภาพที่โรแมนติกที่สุดในความรู้สึกของเรา

Robert Doisneau is another one of my favorite photographers. His "Le Baiser de l'Hôtel de Ville" was my love at-first-sight when I laid eye on it 20 years ago. It is, after all these years, still the most romantic picture of all times for me... Every time I look at it, I can feel the exuding passion at the spur of the moment that seems to have caught the girl off-guard -- and that makes it so special. The motion blur in the background really makes me feel that this kiss happened at a split second -- and that's enough to warm your heart in such a cold day.

Redwoods - The World's Tallest Trees

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่แคลิฟอร์เนีย ฉันมีความทึ่งกับต้นไม้ชนิดนี้ทุกครั้งที่ได้เห็น ทึ่งที่ว่าลำต้นอันสูงลิ่วถึงกว่า300 ฟุตที่มีอายุถึง 1,500ปีนี้ยืนหยัดอยู่ได้อย่างไรโดยไม่มีรากแก้ว ทึ่งที่ว่าต้นไม้ ที่สูงตระหง่านแสนงามสง่านี้ เติบโตมาจากเมล็ดเท่าปลายก้อย ทึ่งที่ว่าทำไมถึงมีอยู่แห่งเดียวในโลก

ทุกครั้งที่ฉันแหงนคอตั้งบ่าเพื่อจะมองหาปลายยอดของต้น ฉันมักจะจินตนาการว่า ลวดลายร่องลึกในเปลือกไม้คงจะเปรียบเสมือนสมุดบันทึกเล่มโต ที่คงจะจดจำเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ภายใต้ร่มเงาของมันได้อย่างมากมายมหาศาล  แล้วถ้าเราลองเอาหูแนบกับต้นดูก็จะได้ยินเรื่องราวเหล่านั้น  ช่างน่าเศร้าที่ทำไมคนถึงไม่ให้ความเคารพสิ่งมีชีวิตอย่างต้นไม้ ทำไมถึงไม่เคยคิดถึงความมหัศจรรย์ของมัน ทำไมถึงตัดโค่นกันอย่างไม่ลังเลใจเลย

บ่อยครั้งที่ฉันพยายามจะถ่ายภาพต้นไม้แดงเหล่านี้ แต่ก็ไม่เคยจะถ่ายทอดความน่าเกรงขามของมันได้น่าทึ่ง อย่างใจสักครั้ง  วันนี้ฉันโชคดี ที่ช่างภาพของ National Geographic ทำสำเร็จแล้ว หลังจากใช้เวลาวางแผนถึงหนึ่งปี  ดังนั้นฝันของฉันที่อยากจะใ้ห้คนอื่นได้ชื่นชมต้นไม้อันน่าพิศวงนี้ก็กลายเป็นจริง

Since I first laid eye on the Redwood trees, I was awestruck.  I could never wrap my brain around how this 300-foot, gigantic, living tree can survive upright for 1,500 years without taproots.  I always marvel at the fact that these majestic trees grow from a tiny seed yet can live as long as 1,500 years.

Every time I look up and try to find the tree top, I always imagine the trees' thick bark as a giant notebook that keeps records of all the things that happen under the canopy throughout the years and if you put your ear next to it you might be able to hear those stories.

Sadly, instead of respecting and cherishing trees, people cut them down in a heartbeat.

So many times I had tried in vain to take pictures that can depict the trees awe-inspiring height.  Now, National Geographic has done it.  After a year of planning, here is the absolutely stunning results. 

CSS Tutorial - Introduction

Link

ไปดูคอนเสิร์ต Sheryl Crow

คืนนี้ไปดูคอนเสิร์ต Sheryl Crow ที่ Santa Rosa มา กว่าจะสนุกเล่นเอาหืดขึ้นคอ เพราะคนที่ไปดูค่อนข้างยุ่งๆหน่อย เสียงดังคุยกันตลอดเวลา (คือว่าต้องขึ้นไปดูที่ Santa Rosa เพราะรอบที่เล่นที่Wente Winery ตั๋วขายหมดเกลี้ยง เมืองนี้จะค่อนข้างไปทางนอกเมืองหน่อย คนออกเถื่อนๆ พอสมควร)

ส่วนวงที่มาเปิด (ใครก็จำชื่อไม่ได้ จากออสเตรเลีย) ก็ใช้เครื่องเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เล่นเอาลุ้นแทบตายว่าจะสนุกหรือเปล่า  แต่พอ Sheryl Crow ขึ้นมาก็กระหึ่มหายห่วงไป  เครื่องเสียงแน่นมากๆ เสียงไมค์ร้องก็เยี่ยมยอด ไม่หลงเหมือนตอนเห็นเธอร้องที่คอนเสิร์ต Inauguration ของโอบาม่า วงที่เล่นด้วยก็เจ๋ง ทั้งลีดกีร์ตาร์ เบส คีย์บอร์ด และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มือกลอง  ยัยพวกยุ่งๆ ลุกไปเต้นกันที่ทางเดิน โดนรปภ ไล่กลับไปนั่งที่ อีกสักพัก คนข้างๆ ก็ลุกขึ้นเต้น ทำให้คนข้างหลังวิ่งมาเตือนให้นั่งลง เพราะบังเค้า เฮ้อ

หลังจากนั้นเธอเริ่มเล่นเพลง If It makes you happy คนก็ยืนขึ้นทั้งโรง เราก็ต้องยืนด้วยเดี๋ยวไม่เห็น แต่คนข้างหน้าเราไม่ยืน เราก็เลยได้กลิ่นเหม็นหัวโชยมาตลอดเวลา แทบเป็นลม

นอกจากนี้เค้าห้ามถ่ายรูปแต่ก็มีคนแอบถ่ายกัน แถมเจ้ากรรม เราก็ลืมกล้อง มีแต่มือถือ เลยได้มารูปเดียวแค่นี้แหละ

อย่างไรก็ตามสรุปว่าคอนเสิร์ตมันส์มาก หากปลงอนิจจังกับคนดูรอบข้าง  แล้วแถมได้ข้อคิดจากชื่อเพลงในอัลบั้มชุดใหม่ชื่อ Detour ที่เนื้อเพลงถึงจะเน้นหนักไปเรื่องความรักร้าวที่ยากจะลืม แต่เรากลับนำมามองเป็นปรัชญาว่า ชีวิตคนเราบางครั้งมีเหตุการณ์อะไรร้ายๆ หรืออะไรที่ไม่เป็นไปตามแผนเกิดขึ้น ก็ถือเสียว่าเรากำลังเดินทางอ้อมเลี่ยงสิ่งกีดขวางก็แล้วกัน อาจจะใช้เวลานานกว่าเดิมหน่อย เดี๋ยวก็ถึงที่เหมือนกัน

เอาเพลงและเนื้อเพลงมาฝากตรงนี้นะคะ หวังว่าคงชอบเหมือนกัน

Mother, can you hold me together
It's so dark and I'm losing my way
I took all of these detours to find love
But when I did, it just faded away

Now what do I do
With the sweet love of mine
Do I give it away and
Hope someday I'll find
Someone half as awake
As the moon and the stars
Mother, teach me to love
With a paper-thin heart

Mother, your words are so soothing
You speak of love and of light and of peace
But I've made it my course to avoid you
Just to hide from these feelings of grief

Now what do I do
With the sweet love of mine
Do I give it away and
Hope someday I'll find
Someone half as awake
As the moon and the stars
Mother, teach me to love
With a paper-thin heart

Now what do I do
With the sweet love of mine
Do I give it away and
Hope someday I'll find
Someone half as awake
As the moon and the stars
Mother, teach me to love
With a paper-thin heart

Mother, I know you are with me
You were there when I took my first breath
I can't stop looking back for the answers
I just keep coming up with regret
There are some things I just can't forget

At long last -- Chez Panisse, Berkeley

So close and yet so far. That's what this world famous restaurant has been to me after all these years even though it is right in my back yard. So today I woke up with a sense of determination to go on a long-overdue date with myself at this legendary spot where Alice Waters revolutionalized the way Americans eat back in 1971 and thus the birth of "California cuisine".

Thank goodness for my previous research that helped me notice the nondescript faded wooden gate that's tugged in the midst of new and flashy eateries on this particular block of Shattuck Avenue in Berkeley. A few steps took me up to a small landing of another beautifully carpeted flight of stairs to the Cafe upstairs. Unlike dinner that needs advance reservation which sometimes can take up to six months, lunch at the Cafe is more easily accessible and that's where I'm going today.

 

 

The dining room is cozy and buzzling with diners and wait staff even though it was almost 3 o'clock in the afternoon (their closing time). The entrance to the dining room was decorated with gorgeous fresh flowers and greens. The bartender who was peeling piles of green beans in wicker basket asked if he could help me in booming voice. I was led to a small table laden with white table cloth.

 

Since this was my first time there, I decided to order a 3-course fixed menu ($24.00) of the day and since I had not had breakfast, I ordered a decaf coffee to start. Here, at Chez Panisse, they filter their own still and sparkling water which is a neat idea (really reminds me of France somehow).

I started the meal with the first course of Garden lettuce salad which was very fresh with very light dressing that tasted like vinegrette and salt. The taste wasn't that exciting in the beginning but then I found myself finishing it in no time.

My main course was Spicy eggs baked in the wood oven with cannellini beans, pork belly (which I crinched a bit), greens, and chiles. The greens and the pork belly were very flavorful.

Then came my highlight of the day!!! DESSERT!!! Normally I do not like sorbet but this Summer berry sorbet with citrus shortbread was sooooo delicious. The sorbet tasted just right -- not too sweet, not too tangy, oh and my first bite into the citrus shortbread was just like heaven!!!! It was just like a symphony of taste that just complimented each other -- yummmmmy!!!

And here's the after-sorbet shot to show how good it really was. Perhaps next time they will let me just have the dessert for my lunch... Yeah, that will be a good idea.

Just thoughts

I haven't posted anything for a long time. Life has gotten in the way.

Earth Hour 2009 ช่วยกันปิดไฟวันเสาร์ที่ 28 นี้ สองทุ่มครึ่ง ถึง สามทุ่มครึ่ง

Help make a statement to stop global warming by turning off the lights on March 28, 2009 during Earth Hour - 8:30 - 9:30 pm.